Το άλογο από την αρχαιότητα, βοηθούσε στις αγροτικές εργασίες. Τραβούσε το άροτρο, που έσκαβε τα αυλάκια, όργωνε τη γη και την προετοίμαζε για την σπορά. Το

άλογο υπήρξε εργαλείο πολέμου. Εκπαιδευμένο και στολισμένο με περίτεχνα χαλινάρια, συμμετείχε στις μάχες που διεξήγαγαν οι πολεμιστές στις κατακτήσεις τους. Το συναντάμε στην ιστορία της τέχνης σε πολλά πορτρέτα, παραγγελμένα από βασιλιάδες ή ευγενείς που επιθυμούσαν να αποθανατιστούν έφιπποι σε ένα περήφανο άτι. Αγαπάει τον άνθρωπο και είναι θεματοφύλακας των ιδανικών του, της αξιοπρέπειας, της ελευθερίας και της εξουσίας.

Στο τέλος της δεύτερης δεκαετίας της τρίτης χιλιετίας, η γη βρίσκεται εγκλωβισμένη σε μία άγρια πραγματικότητα. Ένοπλες διαμάχες, παγκοσμιοποίηση της οικονομίας, διεθνής ανταγωνισμός, συνεχείς ξεσηκωμοί, μηχανορραφίες που υποθάλπονται από τους ανώτατους λειτουργούς των κυβερνήσεων και τους θρησκευτικούς αρχηγούς δίνουν συνεχή εναύσματα να αλληλοσυγκρουστούν έθνη και να καταστραφούν αρχαίοι πολιτισμοί (τα διαμάντια της πολιτιστικής κληρονομιάς μας). Η Σοβαρή λογοκρισία, οι μαζικές εκτελέσεις αθώων, εν ονόματι του Θεού (όποιος κι’ αν είναι αυτός) συγκλονίζουν την ανθρωπότητα. Και πίσω από όλα αυτά, ο θρησκευτικός φανατισμός. Ο ΧΧΙος αιώνας θυμίζει τον Μεσαίωνα…μυρίζει Μεσαίωνα.

Η Μαρίνα Βαμβακά με αφαιρετικό λυρισμό τραγουδά την ελληνική εποποιΐα του Ησιόδου, την «Κοσμογονία», αγκαλιάζοντας τον χρονοχώρο. Χρησιμοποιεί χρώμα με λάδι το οποίο απλώνει με τη σπάτουλα, με το πινέλο και με τα δάχτυλα.

Τα έργα αντανακλούν τη ζέστη, τον ενθουσιασμό και προκαλούν στο θεατή μια δυνατή συγκίνηση. Το φως και το χρώμα κατακλύζουν τα έργα τόσο που ξεπερνούν τα όρια τους. Ο λυρισμός είναι συνεχής και εναρμονισμένος με τη διαίσθηση και το προνοητικό ένστικτο. Τα χρώματα διασταυρώνονται με ευαισθησία και αγάπη. Το μπλε ρίχνεται μέσα στο κόκκινο της φωτιάς και οι υδρατμοί μέσα στο ατέλειωτο σύμπαν. Οι φόρμες αβρώς δεμένες με το χρώμα εκρήγνυνται. Ο χρόνος σβήνεται πίσω από την αυστηρότητα των γραμμών και η κίνηση δίνει την αιώνια ισορροπία στην καλλιτεχνική δημιουργία.

Οι «Νεκρές φύσεις», εμφανίζονται στην πρώτη ζωγραφική περίοδο της Μαρίνας Βαμβακά. Είναι θέμα διαλεγμένο από την αγάπη της να περιβάλλεται από όμορφα αντικείμενα τα οποία της δίνουν χαρά, αλλά και που της θυμίζουν παλιές ευτυχισμένες στιγμές. Έχει τη δυνατότητα να τα απεικονίζει με τρόπο τρυφερό και προσωπικό. Τα τοποθετεί και τα ανατοποθετεί κάνοντας ατέλειωτους ενδιαφέροντες συνδυασμούς σαν σκηνοθέτης. Βάζει τα λουλούδια και τα φρούτα δίπλα σε αντικείμενα, ούτως ώστε να αναδυθεί και να εκτεθεί η ομορφότερη πλευρά τους. Οι συνθέσεις της είναι οι μαρτυρίες της καθημερινής ζωής: λευκά τραπεζομάντιλα, κεντημένα καρέ, λουλούδια σε βάζα κρυστάλλινα και πορσελάνινα, καφετιέρες, συνθέσεις φρούτων, κοχύλια, οστρακοειδή, σε ένα περιτύλιγμα από μεταξωτά υφάσματα drapés. Συνθέσεις σε πρώτο πλάνο, που αρνούνται την αυταπάτη του βάθους, αφήνοντας μόνον μικρά ανοίγματα αέρινης προοπτικής σε μια γωνία στο πάνω μέρος του έργου της.

Εδώ, η ματιέρα είναι παρούσα φτιαγμένη από την χρυσή άμμο της ελληνικής παραλίας. Γίνεται το υπόστρωμα των φαντασμαγορικών βυθών της Μαρίνας Βαμβακά. Η οσμή της θάλασσας διαχέεται από την κίνηση του αλατισμένου νερού στην επιφάνειας της. Η ζωγραφική με το λάδι δίνει μια φανταστική γυαλιστερή διαφάνεια. Τα περάσματα με το πινέλο πάνω στη ματιέρα του έργου και με τη σπάτουλα στα λεία σημεία του δημιουργούνται οι υποβρύχιες φόρμες, που κινούνται ελεύθερα σε χώρο χωρίς τέλος. Η λαμπερή φωτεινότητα εγκαθίσταται με τις ακτίνες του ήλιου που διαθλώνται στο νερό και τελειώνουν το κοσμικό τους ταξίδι στο βυθό της θάλασσας.